Bazylika Św. Fanciszka
Pielgrzymi i miłośnicy sztuki kierują się od razu do bazyliki św. Franciszka. To najważniejszy zabytek Umbrii i jeden z najokazalszych, poza muzeami, zbiorów sztuki na świecie. Budowę rozpoczęto w 1228 r., 2 lata po śmierci świętego, dzięki napływającym z całej Europy ofiarom pieniężnym.
Z zewnątrz świątynia nie dorównuje innym sanktuariom, ale zwraca uwagę bogactwem wystroju (nieco sprzecznym z zasadami franciszkańskimi). Bazylikę tworzą dwa kościoły - jeden wzniesiony na drugim.
Większość zwiedzających zaczyna od fresków Giotta w kościele górnym - przeważnie najpierw tam się wchodzi, ale ciemny kościół dolny (schodami po lewej w dół) jest starszy. Skomplikowany plan budowli i przytłaczające, słabo oświetlone sklepienia, miały, zgodnie z zamiarem architektów, tworzyć nastrój sprzyjający wewnętrznemu wyciszeniu i medytacji. Szczególną atmosferę tworzą również ubrani w brązowe habity zakonnicy i surowo przestrzegany zakaz fotografowania. Tłumy tłoczące się przy freskach Cavalliniego często łamią nakaz zachowania ciszy. Szczątki św. Franciszka spoczywają w podziemnej krypcie (wejście ze środka nawy w dół). Odkopano je dopiero w 1818 r. po 52 dniach poszukiwań (dla bezpieczeństwa po śmierci ciało świętego ukryto). Obecnie nieprzerwanie odprawiane są przy nich msze w różnych językach.
Freski, pokrywające prawie całą przestrzeń ścian i sklepienia, stanowią świadectwo przeszło 100 lat rozwoju malarstwa. Nieco sztywne wcześniejsze prace pozostających pod wpływem sztuki bizantyjskiej anonimowych twórców sąsiadują z dziełami malarzy rzymskich, takich jak Cavallini (który, tak jak Cimabue, odszedł od mozaiki i przetarł drogę naturalizmowi oraz nowej metodzie, jaką był wtedy fresk). Po nich nastąpili najlepsi malarze szkoły sieneńskiej - Simone Martini i Pietro Lorenzetti, których dzieła zdobią kościół dolny.
Asyż: Bazylika św. Klary
Pielgrzymi i miłośnicy sztuki kierują się od razu do bazyliki św. Franciszka. To najważniejszy zabytek Umbrii i jeden z najokazalszych, poza muzeami, zbiorów sztuki na świecie. Budowę rozpoczęto w 1228 r., 2 lata po śmierci świętego, dzięki napływającym z całej Europy ofiarom pieniężnym.
Z zewnątrz świątynia nie dorównuje innym sanktuariom, ale zwraca uwagę bogactwem wystroju (nieco sprzecznym z zasadami franciszkańskimi). Bazylikę tworzą dwa kościoły - jeden wzniesiony na drugim.
Większość zwiedzających zaczyna od fresków Giotta w kościele górnym - przeważnie najpierw tam się wchodzi, ale ciemny kościół dolny (schodami po lewej w dół) jest starszy. Skomplikowany plan budowli i przytłaczające, słabo oświetlone sklepienia, miały, zgodnie z zamiarem architektów, tworzyć nastrój sprzyjający wewnętrznemu wyciszeniu i medytacji. Szczególną atmosferę tworzą również ubrani w brązowe habity zakonnicy i surowo przestrzegany zakaz fotografowania. Tłumy tłoczące się przy freskach Cavalliniego często łamią nakaz zachowania ciszy. Szczątki św. Franciszka spoczywają w podziemnej krypcie (wejście ze środka nawy w dół). Odkopano je dopiero w 1818 r. po 52 dniach poszukiwań (dla bezpieczeństwa po śmierci ciało świętego ukryto). Obecnie nieprzerwanie odprawiane są przy nich msze w różnych językach.
Freski, pokrywające prawie całą przestrzeń ścian i sklepienia, stanowią świadectwo przeszło 100 lat rozwoju malarstwa. Nieco sztywne wcześniejsze prace pozostających pod wpływem sztuki bizantyjskiej anonimowych twórców sąsiadują z dziełami malarzy rzymskich, takich jak Cavallini (który, tak jak Cimabue, odszedł od mozaiki i przetarł drogę naturalizmowi oraz nowej metodzie, jaką był wtedy fresk). Po nich nastąpili najlepsi malarze szkoły sieneńskiej - Simone Martini i Pietro Lorenzetti, których dzieła zdobią kościół dolny.
Asyż: Bazylika św. Klary
Na zamkniętym dla ruchu kołowego Piazza Santa Chiara, poniżej katedry, stoi bazylika świętej Klary, miejsce wiecznego spoczynku wiernej towarzyszki św. Franciszka, która w wieku 17 lat założyła żeński odpowiednik franciszkanów - zakon klarysek. Konsekrowany w 1265 r. kościół jest repliką pierwszej świątyni, wraz z prostą fasadą i niezwykle piękną rozetą.
Konstrukcja nie była jednak równie solidna i już w 1351 r. musiano dobudować dodatkowe łuki, by uchronić ją przed zawaleniem się na skutek pękania fundamentów.
W skromnym wnętrzu spoczywa (wyglądające nieco makabrycznie) wyschnięte, poczerniałe ciało św. Klary oraz bizantyjski krucyfiks, który pochylił się ku św. Franciszkowi i nakazał mu rozpoczęcie świętej misji naprawy Kościoła Bożego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz